Sen On Yedi Yaşımsın

Kitabı dün bitirdim ancak o kadar sinirliydim ki; herhangi bir yanlış bir şey yazmamak adına bugün yazmayı düşündüm. Öncelikle her kitabın iyisiyle kötüsüyle insana bir şeyler kattığını düşünen biri olarak şunu söylemeliyim k; keşke bu kitabı okumak yerine evde oturup müzik dinleseydim.

Kitabı yarıda bırakmanın hafıza kaybı yarattığını düşündüğüm için, başladığım bu kitabı bitirmek istedim ve bir hışımla bitirdim. Her 2 sayfada bir tutarsızlıklar görünce insan soğuyor zaten.

Kitap Hakkında

Kitap, yazarın 17 yaşında bir kızı sevmesi ve kızın bir süre sonra sevdiği çocukla bir düzen kurması üzerine yazarın bunu olgunlukla karşılaması ve hiç ah etmeden devam etmesi üzerine yazılmış. Ah etmemiş ama kitap çıkarmış, kitapta da kendisi bir melake kız ise nasıl olduysa kendisine hiç pas vermediği için adeta bir şeytan.

Yazarın sadece bu kitabında “ben şöyle severim, şöyle sayarım, şöyle mutlu ederim” gibi vaatlerinin diğer kitaplarında da olduğunu, ilerledikçe öğreniyorum. Aynı zamanda “hayatımın aşkı” dediği kız sayısı 1 değil. İlköğretimde aşık oluyor, lisede aşık oluyor ( hatta lise 1 ‘ de sınıfta kalıyor ) böyle hayatının belli dönemlerinde düzenli olarak aşk böceği olarak takılıyor.

Ya kitabı okurken burada kesinlikle kötü algılanmasın, genel toplumsal tercihleri nedeniyle kendimi adeta bir Rumeysa gibi hissettim. Şöyle düşünen bir insanın, kitap hatta kitaplar yazması ve satmasının aslında ülkemizde edebiyatın ne denli tersten anlaşıldığının en büyük nişanesi.

Yazar sürekli olarak en çok acıyı kendinin çektiği, en güzel kendinin sevdiği, en çok kendinin adanmışlığı olduğunu söylüyor. Ha bir de her fırsatta o kıza lafı çarptırmadan geçmiyor. Bir de evleneceği kadınla beraber yapmak için Galataya gitmemiş, İstanbul’u gezmemiş falan fistan. Hay romantizm anlayışınıza ayrı, şu sığ düşünceye prim verenlere ayrı…

Hayır çok merak ediyorum bu kızın sevgisi yüzünden gözün dönüp kitap yazmışken, sensiz yapamam unutamam seni derken; başka biri karşısına çıktığında ona aynı şeyleri söylediğinde bu kitap hiç mi aklına gelmeyecek?

Final

Kitap, açık ara şimdiye kadar okuduğum en kötü, en içi boş, en saçma kitaptı.

Bir kadının aklında başka bir erkeğin olduğunu anlamak için maksimum 3 ay süre verilir. Eğer bu 3 ay içerisinde anlayamazsan, o senin sığlığındır arkadaş. 1 sene boyunca kız sana pas vermeyecek, sen peşinde koşacaksın. Sonra kız başkasıyla mutlu olunca “hakkımı helal etmiyorum, bana çektirdiklerini çek” diyeceksin. E iyi de kız sana söz vermedi, ilişki başlatmadı bu ağlamak niye?

Bir de şunu anlamıyorum; ben şöyle severim böyle yaparım diyorlar. İyi de bundan millete ne? Sen, sevdiğine bunu göstereceksin. Bunu yazmak ya da anlatmak kime ne fayda sağlar agacım?

Hayır kızın bütün özelini anlatmışsın, kendini haklı göstermeye çalışmışsın. Tamam eyvallah biz senin çok güzel sevdiğine ikna olduk, sen her türlü haklısın. E kız başkasıyla mutlu o n’olacak? Bazen sessizce gitmeyi bilmeli insan. Öyle “ben sana bir şey demiyorum artık” deyip peşine kitap yazmak falan çok ama çok saçma. Allah’ım aklıma geldikçe çıldırıyorum şu kezbanlıktan.

Düşündüm de, cidden insanların hayatına girebilmek kadar, nasıl çıktığı da önemli o hayattan.

Sessizce gitmek gerekir bazen

Toz kaldırmadan, bulandırmadan, kırmadan ve daha fazla kırılmadan

Yazının son haline bile bakamadan gönderiyorum, çünkü bakarsam aklıma gelecek daha da yükleneceğim bu kitaba. Artık çevremdeki insanlarla iletişim kurarken turnusol olacak resmen. Şu kitaptan ve yazarın tarzından hoşlanan bir insanla benim anlaşabilmem mümkün değil.